Bébé

Er is een kindeke geboren op aard. Ze weegt 3750 gr, is 50 cm en 'heel sterk'. Zover strekt mijn informatie nu. Wat een moppie.  

Het is nog te vroeg om kindeke en jonge ouders te bezoeken. Voor de eerste details ga ik maar even naar oma en opa Maarssen op de koffie.

Ziende blind

Ik ben dus weer naar de brillenwinkel. Omdat ik geen zin in gedoe heb in de winkel bel ik vooraf, of degene die er vandaag werkt weet van de kwestie dat ze mijn te repareren bril kwijtgemaakt hebben en dat ik een nieuwe mag uitzoeken. Gratis. Nee, dat weet de persoon die ik aan de lijn krijgt niet, er staat niets over in het systeem. Ze werkt niet zo vaak in deze vestiging. Ze zal haar manager bellen. 

Wat lastig  is met glasbrillen is dat je ze niet goed ziet, zeker niet zonder bril. Hoe moet ik nu een keuze maken? We komen erop uit dat de verkoopster steeds een foto van mij maakt die ik dan op de telefoon beoordeel. 

Ze zegt dat het nog steeds wel kan dat de kwijte bril over een paar weken weer opduikt. Maar ja. Nu duurt het weer vier weken voordat déze nieuwe bril klaar is. En nee, daar hoef ik echt niets voor te betalen. Net voor de kerst dan maar?

Pop-up store Everyman

Na een bezoek aan de brillenwinkel aan de Steenweg loop ik terug door Hoog Catharijne. Er is daar sinds een paar weken een grote prachtige kledingwinkel. Feestjurken. Het is in die winkel als glans en glitter wat de klok slaat. Iets tussen Indiase en Marokkaanse glamour in. Prachtig! Steeds als ik er langs kom ga ik er even naar binnen en dan snel er weer uit. Prachtig mooi, maar niet voor mij.

Een Marokkaanse man met een bolhoedje spreekt mij aan. Een soort Charley Chaplin.  Leidt mij rond. Vertelt. Het blijkt de beroemde ontwerper Aziz Bekkaoui te zijn (google ik na afloop) en hij heeft hier heeft hier twee maanden deze pop-up store Everyman - vol designkleding.  Echt iets voor prinsessen en andere celebrity's. Niet voor mij. 

Hij laat foto's zien dat ons Koningshuis en ministers zijn kleren dragen. Is dat echt? Is dat gephotoshopt? Vaag herinner ik me dat hij een prijs won? Is hij niet ontwerper voor Maxima's blauwe kroningsjurk? 

Ik ben al een paar keer naar binnen gelopen, beken ik hem. Het is allemaal enorm geweldig! Maar het is veel té. Het is niet voor mij. Niet eens dat het me niet zou staan, heel mooi misschien wel, maar ik ga niet naar zulke partijen. Ik zou die keren nooit aan doen.

De winkel is bedoeld om design naar 'gewone' mensen te brengen, zegt hij. We hebben de prijs van alle kledingstukken heel erg beneden gedaan. En inderdaad: er is steeds tweederde af. Van €600 voor €200. Maar ik zou het alleen voor jou doen, zeg ik, en nooit aantrekken. Ik kom terug, zeg ik. Ik kom terug.

http://www.azizbekkaoui.com/

http://www.azizbekkaoui.com/aziz-bekkaoui

Kleur

Mo's koor bestaat tien jaar en ze treden op in ons buurttheater. Voor deze uitvoering zingen niet van blad, maar uit hun hoofd. Tenminste de meeste nummers. Daarbij doen ze ook nog allemaal choreografie. 

Het heeft een wonderlijk effect op mij. Het leidt een beetje af van de muziek. Het zijn vijftigplus dames met niet allemaal meer strakke lijven. En de jurkjes en stapjes vestigen daar de aandacht nogal op. Ik vind het helemaal niet leuk aan mezelf te merken dat ik daar zo op let en daar allemaal dingen van vind. Een aantal koorleden vindt de choreografie heel leuk, maar een aantal ook niet. Dat zie je. 

Eerst zeg ik er niets van, maar uren later, als Mo bij ons eet, wel. Ze vraagt of ik ook bij het koor kom, lekker laag tenor zingen, die kunnen ze wel gebruiken. 

Uitzet

Nichtje is bijna uitgerekend nu. Zal ik nog een keertje op bezoek komen, voor de baby er is? Ja leuk! Ik wil alles weten, de buik, de borsten, de benen, de ongemakken en pijnen, de baby, de uitzet,  de dagen, de nachten.... Het is misschien raar, maar ik heb voor mijn gevoel nog nooit van dichtbij een zwangerschap meegemaakt. Van geen van de zussen. En ik had geen zwangere vriendinnen. Wij wilden nooit een baby en waren gewoon níet geïnteresseerd. Nu moet ik dat inhalen, lijkt het wel.

Nichtje vertelt honderduit. En dan gaan we alle uitzet bekijken: de jumpertjes, hemdjes, mutsen, luiers, spenen, kruiken, wieg, box, kinderwagen, maxicosi, commode, babyhaarborstel, noem maar op. Ze hebben ook nog kleertjes die ze zelf als baby droegen. 

Mest

Er is om 09 uur zes kuub mest gestort naast de Tuin. Is die boer dat ook weer kwijt. Met zijn allen gaan we het wegscheppen en op de tuin verdelen. Vanwege het late werk gisteravond kom ik wat later, en behalve het wegschoppen doe ik ook het schoonmaken van de spades, de rieken en de kruiwagens.

Van tevoren zie ik er wel een beetje tegenop, moet ik zeggen. Hoe erg zal het stinken, glibberen, etcetera. Ik kan mijn kaplaarzen niet vinden en ga op de wandelschoenen met nogal uitgesproken profielzolen. Maar het valt alleszins mee. Je werkt gewoon door tot het klaar is en dan zie je er bijna niets meer van. De tuin is nu winterklaar. Het werkt verbindend, samen zo'n vieze klus klaren.

Cadeautijd

Laatst las ik ergens hoe belangrijk het is om juist in deze tijd van het jaar je eigen boek te promoten. Cadeautijd. Het is al zo lang geleden dat ik het maakte, drie jaar? dat het haast niet meer als van mij voelt. Maar wel leuk toch. Zo vind ik het terug op Google Afbeeldingen. Een medewerker van Bol.com heeft ijverig drie pagina's ingescand. Dus lieve lezertjes: zoekt u dezer dagen nog een leuk cadeautje voor een zus of een vriendin: denk nog eens aan mij!

Waarom bij Boekencentrum, vraagt u zich wellicht af. Als die naam u al iets zegt. Het gebéurde. Ik zat op een saaie studiedag over digitalisering en hoorde tergend saaie presentaties aan. Ik zat naast Beppie de Rooy, uitgever bij de betreffende uitgeverij. We zaten een beetje stout te giechelen, alsof we geen professionals waren, maar schoolmeisjes. Ik liet haar op mijn telefoon mijn tekeningen van Japanse schonen zien. Zes had ik er. 'Dat doe ik eigenlijk liever dan presentaties over digitalisering aanhoren.' 'O!' zei ze. 'Práchtig! Zullen we er een boekje van maken?' 'Maar ik heb er nog maar zés', zei ik. We spraken af dat ik er dertig zou maken. Gemiddeld twee per weekend maakte ik, soms wel drie. Toen ik er ongeveer 40 had vond ik dat we er wel 30 konden kiezen.

Toen werd Beppie ziek. Ik maakte het boekje af met haar collega Esther. Dat ging ook heel goed. Nu is Beppie weer beter en alive and kicking.

Ik heb geen idee wat ervan verkocht is. Ik ben blij dat ze nog te koop zijn. Ik denk dat niet veel winkels ze op voorraad hebben hoewel u ze daar altijd kan bestellen. We hebben toen niet genoeg PR gedaan, vrees ik. Ik vond het lastig te rijmen met mijn Baan. Mijn Functie. Nu heb ik dat geloof ik niet meer.

Meer uit de reeks Japanse Schonen:

http://lucie-theodora-galerie.blogspot.nl/search/label/japan?m=1

Boekje te koop:

http://www.boekencentrum.nl/op-de-levensvreugd

Defining moments

Hani501 en ik gaan naar Sassenheim. Het is daar inloop vanaf 19.30 en ons is aangeraden om vanuit Utrecht niet vóór maar ná de file te vertrekken. We besluiten bij mij op Zuilen te eten: en Bobby wil wel koken. Een van de onderwerpen aan tafel is: de life defining moments. Noemen jullie eens een life defining moment vraag ik. 

Bij ons alle drie was het een belevenis in de zesde klas van de lagere school. Groep 8, heet dat nu geloof ik. Hani501 noemt als moment dat haar moeder zei: ik houd even veel van je hoor als  je naar de Mavo moet. Toen is ze heel hard gaan werken om naar het Athenaeum te kunnen.  Bobby noemt de keer in de klas dat de meester vroeg: hoe heet de hoofdstad van Argentinië? Hij kende alle hoofdsteden van wereld en merkte dat anderen dat niet leuk vonden.  Ik noem mijn opstand tegen de meester en het leren van psalmen in de nieuwe berijming. We hebben het over 1969. We moesten psalm 98zingen: Rivieren klappen in de handen, de bergen jubelen het uit... ik vond het een idiote tekst en ging heel hard lachen, en de hele klas lachte mee. Telkens weer. Ik dreef de meester tot waanzin, die uiteindelijk een asbak door de klas gooide. Ik leerde ervan dat je met grappen autoriteit onderuit kunt halen. 

Op de foto de dochter van de onderneemster. Roberta. Ze vindt het feestje van haar moeder gewéldig. Haar moeder staat in het middelpunt, de hele avond. Ze is heel leuk, maar ze doet dit niet al te professioneel. Ze onthult een zogenoemde escape room. Maar wij mogen niet kijken, want het is een geheim, en ze legt ook niet uit wat het is, een escape room. 

Wat ís een escape room vragen de mensen. 'Mama, laat mij het aan de mensen uitleggen', zegt Roberta. Maar mama hoort haar dochter niet. Wat een figuur, dat meisje. Ze  raakt iets aan onze life defining moments. 

https://www.escaperoomsnederland.nl/wat-is-een-escape-room/

Groene kool

Het is echt lastig: het weekje weg. Vóór die tijd werk je je het leplazarus en als je terugkomt ook weer. Dientengevolge ben ik vandaag op mijn soort-van vrije dag niet vooruit te bránden. Verder dan koffer nog verder uitpakken, wasje draaien, wasje opruimen, zomerdekbed vervangen door winterdekbed, en de noodzakelijke boodschappen kom ik niet. 

Tegen vieren wandel ik nog even naar de Tuin, om een groene kool te oogsten. Of het een groene kool is of een savooiekool of dat dat hetzelfde is weet ik niet. In Sleeswijk Holstein was groene kool enorm in. Grünkohl heet dat daar, het stond overal op het menu, en in de winkels verkopen ze het alleen in blik. Ik vond de Duitse groene kool eigenlijk naar boerenkool smaken. Ze aten het niet als stamppot, maar naast de Bratkartoffeln, casselerrib en worstjes. 

We zullen er nu maar een Nederlands recept bij zoeken. 

Liefde en oorlog

Mooie film: 'A Syrian Love Story'. Werd maandag uitgezonden. Een prijzenwinnende documentaire over een Syrisch stel Amar en Raghda. Ze leerden elkaar 20 jaar geleden kennen in de gevangenis, zaten maanden opgesloten in naast elkaar gelegen cellen, praatten door een gaatje in de muur, en werden daar verliefd. Eenmaal uit de gevangenis trouwden ze en kregen ze kinderen. 

Ze ontmoetten een Engelse fotograaf en documentairemaker Sean McAllister die hen ging volgen. Toen deze zelf ook opgepakt werd moesten ze vluchten, eerst naar Beiroet, toen naar Parijs. De revolutionair in Raghda laat zich niet temmen en hun relatie komt steeds verder onder druk te staan. Wat vrijheid is voor de een, is gevangenschap voor de ander. De relatie redt het niet, beiden gaan huns weegs. De kinderen hebben een toekomst in Parijs, Ahmer vindt er ook vrede. Raghda leeft in Turkije als adviseur van de rebellenregering in ballingschap. Onrustig, niet gelukkig, gedreven. Aangrijpende film die laat zien en voelen wat het betekent om op de vlucht te zijn. Is te zien op Uitzending gemist, onder 2DOC.

Gele paprika's

In mijn klerenkast blader ik wat tussen de lang niet gedragen kleren. Daar lag onderin onder meer mijn groenlederen winterjack, o zo stoer. Ooit droeg ik het met Australische cowboyhoed - ik zal die foto (ook met sigaret) eens zoeken. Ik kon het al een tijd niet meer goed dichtritsen en had vorig jaar mede daarom een comfortabele wijde nepbontmantel aangeschaft. Ik durf het jack eigenlijk nog niet te proberen, want ik ben er nog niet helemaal,  qua kilo's. Hoewel collega Ruth mij maar complimenteert en complimenteert, maar die kent me ook alleen maar middelbaar gezet. En dat 'gezet' gaat nu weer weg. Het leren jack past weer. Gewoon. Het past! Ik heb dat jack al wel 20 jaar, als het niet langer is, en de voering en binnenzakken zijn helemaal stuk.

Wat heeft dat nu met gele paprika's te maken, zult u denken.

Ik belde naar het Turks kledingreparatiebedrijf bij ons in het winkelcentrum. Doet u misschien ook leren jas repareren? Onderweg naar hen toe stuitte ik op een oude vrouw aan een rollator, die bij een zwervend AH-winkelwagentje was gestrand. Want in dat winkelwagentje zat een witte plastic tas met gele paprika's. Zelf at ze geen paprika's. Ik moest die gele paprika's mee. Maar ik hoef die gele paprika's niet, zei ik. Ik wil ze niet. Ik ben maar alleen, zei ik, Bobby verloochenend, wat moet ik met acht paprika's? En ik ga op vakantie. Maar ze hield aan, en om van haar af te komen nam ik uiteindelijk het tasje maar van haar over. Dan kon zij in elk geval naar huis.

Bij het kledingreparatiebedrijf (veel kledingstukken aan kledingrekken, een Turks echtpaar en vijf Turkse zoontjes) viel veel te delibereren over de gewenste nieuwe voering. Welke stof, welke kleur, de zakken, de rits, etcetera. Toen we daarmee klaar waren en ik 90 euro vooruit betaald had liet ik de zak met 8 paprika's staan. Bleek later. Per ongeluk. Ik blij. Ik dacht: zeven Turken kunnen wel een zak gele paprika's aan.

Te Duitsland hoorde ik een moeilijk verstaanbare stem mijn voicemail inspreken. Het ging over paprika's, zoveel begreep ik wel.

Als ik vandaag de jas ophaal (het is haast twee weken later) zegt de eigenaar van de kledingreparatie: 'U bent de mevrouw van de paprika's! We hebben ze in de koelkast voor u bewaard.' Loop ik wéér met dat tasje. Dan komt er vandaag maar paprikasoep op het menu.

Vier schroefjes en moertjes

Het was 10 oktober dat mijn brilmontuur kapot ging en ik naar de firma Eyes+More. Dat is een Nederlandse firma met hippe tamelijk goedkope brillen. Totdat de bril (het montuur) stuk ging was ik best tevreden. 

Mijn montuur in de categorie randloze brillen voerde n ze inmiddels niet meer, maar wel iets vergelijkbaars. Maar dat ze die glazen van mij even ter plekke in dat montuur konden schroeven? Nee! Dat moest gebeuren op het Hoofdkantoor. Twee weken moest dat duren. Vier schroefjes. Ik zou bericht krijgen. 

Drie weken later belde ik om te vragen hoe het zat. Haar collega had mij niet correct voorgelicht, zei de dienstdoende verkoopster. Bij zo'n randloze bril (vier schroefjes en moertjes, hè?) duurde dat víer weken. Inmiddels is het al zes weken. 

Ik bel maar weer eens. Inderdaad héél raar, zegt Ricky, weet het ook niet, ik ga het hoofdkantoor bellen en ik bel u meteen terug, zegt hij. Niet dus.

Ik sta net op het púnt om u te bellen, reageert Ricky als ik weer bel. Want eh... het komt er op neer dat de bril kwijt is. En hij is niet ingescand, dus we kunnen geen track and trace doen. Het is echt héél vervelend. Het gebeurt maar één op de tien keer. Dat ú dat nou moet overkomen. Maar misschien komt ie nog boven water. Dat gebeurt wel eens. Kunt u nog tot volgende week wachten? Overmorgen, vraag ik. Vrijdag? Zaterdag. Nee vólgende week. En dan krijg ik een nieuwe montuur en nieuwe glazen, en een nieuwe oogmeting? Ja, zegt hij.

Es ist egal

Dit vond ik nog eens een mooie titel in de boekhandel te Travemünde: Houd van jezelf en het maakt niet uit met wie je trouwt. Ik herinnerde me de titel andersom: Het maakt niet uit met wie je trouwt, als je maar van jezelf houdt. Ik heb het alleen niet gekocht, zag me er al mee thuiskomen. Of onder mijn kussen verstoppen. Daar geef je toch een wonderlijke boodschap mee af.

Bobby vindt het wel een goed koffietafelboek. Dat hij dan aan de mensen uitlegt: 'Het maakt mijn vrouw niet uit met wie ze getrouwd is, want ze houdt van zichzelf.'

Boltenhagen

We discussiëren over de invulling van de laatste dag. Bobby wil naar de Edeka lekkere dingen kopen. Daar is hij doorgaans uren mee zoet. Ik kan beter niet mee, want na een kwartier begin ik doorgaans al te trekken: Ben je al bijna klaar? Heb je nu niet genoeg? Zullen we gaan? Een van onze eeuwige thema's.

Ik wil heel graag naar Boltenhagen, oostwaarts, een badplaats boven Wismar. Niet zo commercieel uitgebouwd nog als Travemünde, meer een Oost-Duitse sfeer. Geen hoogbouw. Maar Bobby wil naar de Edeka en denkt dat er geen Edeka is in Boltenhagen. Er zijn hier vooral discounters: Aldi, Lidl, Netto, Penny en Rewe. Edeka steekt daar met kop en schouders bovenuit. 

Maar ja, als hij eerst met de pont naar Travemünde gaat en aldaar lopend naar de Edeka (met de auto met de pont over kost 6 euro per enkel vaartje) zijn we zo drie uur verder. Enfin, na veel geheen en weer gaan we toch eerst naar Boltenhagen, en daarna kan hij eindeloos naar de Edeka te Travemünde.h

Boltenhagen is onverwacht mooi en leuk. Heeft een strand met een Seebrücke, een bos, een Goudkust, leuke restaurantjes en een Kurhaus. Er is ook een boekwinkeltjes, waar ik een boek zie over Priwall (het schiereiland waar wij verblijven) in de DDR-tijd. Strandstoelen en prikkeldraad, zoiets was de titel, met op het omslag een foto van het IJzeren Gordijn in al zijn hevigheid. Bij nacht, felle schijnwerpers. Want niemand mocht immers de DDR verlaten. De landsgrens lag/ligt aan de oostkant van Priwall. Priwall hoort net nog bij Sleeswijk Holstein. Oostelijk van Priwall wordt het Mecklenburg-Vorpommern. 

Je vraagt je af hoe het hier was, zo dicht bij het Westen. Hoe het hoer was toen en Berlijn de Muur viel. Wanneer ging hier dat prikkeldraad open? Er is hier een wandelroute langs het voormalig IJzeren Gordijn. Er is hier ook ergens in the middel of nowhere een DDR-Museumpje, maar dat hebben we niet gevonden.

Nu is het - zo op het eerste gezicht - allemaal de vredigheid zelve. Dat is niet helemaal waar, want rechts heeft in Mecklenburg enorm gewonnen bij de laatste verkiezingen, door het vluchtelingenvraagstuk. Ik zie hier trouwens helemaal geen vluchtelingen.

Het was best een leuk uitje, vindt ook Bobby. En dan gaat hij naar de Edeka en komt hij drie uur later stralend met twee volle boodschappentassen eten en drinken weer terug.

Kleine man

Wat nu, kleine man van Hans Fallada lees ik nu. Dat is wel het topboek van deze vakantie. Leen had me getipt dat alle boeken van uitgeverij Cossee in de digitale bibliotheek zitten, nadat ik had lopen mopperen dat het zoveel moeite kost er iets leuks te vinden. Ik weet dat uitgever Christoph Buchwald enorm fan van Fallada is en lezingen over hem verzorgt. Toen eerder dit jaar Duitsland thema was van de Boekenweek verschenen er diverse artikelen in de kranten over Fallada, waar maar net iets van is blijven hangen. Levensgenieter, populair schrijver, volgens mij niet in militaire dienst geweest, maar wel problemen met de nazi's. Niet veel jaren na de oorlog overleden, jaren 50 dacht ik, misschien zelfmoord of alcoholist of psychiatrisch. Wat erg, dat ik me zo weinig herinner!

Enfin, nu dit boek dan ingeladen. Het doet me denken aan Erich Kästner en Irmgard Keun. Over eenvoudige lieden die eenvoudig geluk zoeken: huisje, baantje, liefde, gezinnetje, en over wie de wereldpolitiek heen valt: de inflatie, de crisis, geen werk, het opkomend nationaal socialisme... beetje naïef beschreven, door een oog dat goed om zich heen kijkt maar dat geen brede politieke kennis in huis heeft. En dat het zich noet kan veroorloven albte kritisch te zijn, want afhankelijk van bazen, huurbazen, schoonouders, noem maar op.

Dit verhaal gaat over een jong stel: Han en Emma, ze zijn straalverliefd, hij noemt haar Engeltje, zij is zwanger, ze trouwen en dan begint de werkelijkheid. Te weinig verdienen voor een ordentelijke woning, baan kwijt, hu verlangen naar een gezellig huis en leuke spulletjes, hij die haar gelukkig wil maken... gewone mensen die vechten tegen de economische crises. Het is een héérlijk boek.

Ik probeer dezer weken steeds ons te laten benoemen wát we precies mooi vinden als we zeggen dat we iets mooi vinden. Of prachtig. Want wat maakt dat een kunstwerk je raakt? Originaliteit? Herkenning? Een nieuw inzicht? Lijkt op iets anders dat je al kent? Raakt aan een oude emotie? 

Hier is het de soms bijna kinderlijke toewijding van beide gelieven aan het samenleven, de aandacht voor de kleine dingen en gevoeligheden van zichzelf en de ander, en de manier waarop ze zich, samen en apart, door conventies, moeilijkheden en tegenslagen heen weten te slaan. 

Oktobertinten

Dood van een ambtenaar & Weer in oktobertinten van de Ier Joseph O'Connor in de digitale bibliotheek bevat slechts twee verhalen. Dat zal wel een opvatting van de uitgeverij zijn om met het fenomeen digitale bibliotheek om te gaan: lezers nieuwsgierig maken zodat ze het hele boek alsnog gaan kopen. Het zijn twee hele droeve verhalen. Verhalen die in feite elk mens die je op straat tegenkomt zou kunnen betreffen. Je ziet het niet aan ze, of je ziet het wel aan ze, maar wat dan? De hoofdpersoon in het eerste verhaal is verlaten door zijn vrouw en helemaal desolaat nu, niet in staat er nog wat van te maken. Hij heeft naast zijn baan als ambtenaar alleen zijn oude vader nog om mee om te gaan. Eigenlijk kom je er niet achter wat er gebeurd is, je dobbert een beetje in zijn doffe ellende mee. En misschien was dat de oorzaak wel.

Het tweede verhaal gaat over een middelbare lerares die in haar eentje in een hotel in Dublin overnacht. Ze heeft thuis een man en twee kinderen. Hij gaat vreemd met jonge meisjes. Zij heeft ongeneeslijke kanker en heeft dat thuis niet verteld. Ze brengt de avond en de nacht door met een aardige veelpratende Amerikaan. En gaat dan weer naar huis.

Ik vind het mooi. Droef. Je kijkt even net iets meer naar de mensen op straat en op het strand en denkt: wat zou er bij hen spelen? 

Bratkartoffeln

En hoe gaat het intussen met het eetregime? We dachten dat we veel zelf zouden koken, maar we zijn alweer twee keer uit eten geweest. Het eten is hier erg Duits: veel vlees en/of vis, veel vet en veel Bratkartoffeln. Ik vraag steeds of ik Salat kan krijgen in plaats van Bratkartoffeln. Dat vinden ze heel raar, maar de klant is koning.

Bij de plaatselijke boekhandel koop ik een WeightWatchers kookboek, maar eigenlijk weet ik de recepten wel.

Sailing

In de haven van Travemünde ligt sinds eergisteren de Mir, een Russisch zeilschip. Een zogenoemd tallship. En vanavond heeft het plaatselijke shanty-koor van de driemaster van Travemünde - de Passat - er een speciale openbare repetitie. We zijn er extra vroeg bij, want Bobby vindt het allemaal bijzonder opwindend.

Dat koor en zijn dirigent zijn hartverscheurend prachtig. Ze zijn met zijn ruim dertigen plus combo plus dirigent. Het zijn allemaal knoestige zeventigers die niet zo muzikaal zijn maar om hun moverende redenen hun uiterste best doen voor de dirigent. 

Zee

Langs de Oostzee lopen: ik vind het heerlijk. Het is niet echt een open zee hier, het heet de Lübecker Bocht, er is geen branding. Wel zijn er veel kraaien, zwanen en eenden. Veel zwart zeewier ook en loofbomen. Dus heel anders dan de Noordzee. Bobby vindt het een beetje saai, die gaat liever in havens schepen kijken. Dat gaan we vanavond doen. Dan komt vandaag iedereen aan haar/zijn trekken. 

Het café Strandgut 5 km noordoostwaarts dat volgens onze receptioniste vanaf vandaag open zou zijn is gesloten. Ze heeft naar de zomeropeningstijden gekeken.

http://www.cafe-strandgut.m-vp.de/

Bomen over bomen

Het leuke van vakantie is dat je interesse wat breder wordt. Het hoofd zit minder vol plichten. Zo lees ik nu Het bomenboek door Koos van Zomeren. Het is een boek uit 2012, gebundelde columns uit NRC waar ze onder de noemer Boom voor boom verschenen. Ik ben mijn leven lang al gefascineerd door bomen maar heb weinig aanleg voor kennis der natuur. Een eik en een kastanje, een beuk, een berk en een wilg, dat wil nog wel, maar dan houdt het wel al snel op. Koos van Zomeren filosofeert over bomen, of ze lijden bijvoorbeeld, maar vooral praat hij met allerhande bomenkenners. Wetenschappers. Hoveniers. Planters. Omzagers. Planners. Houthanderlaren. Houtbewerkers. Meubelmakers. Bewoners tegen de overheid. 

Ze praten over bomen in de diverse bossen, in parken, in woonwijken, langs snelwegen. Welke eigenschappen, welke plekken, welke ziektes, welke schilders en tekenaars. Wat een heerlijke kans/opdracht moet dat geweest zijn deze serie te mogen maken. 

Het boek gaat niet over hout hákken, zoals dat populaire boek van de Noor Lars Mytting over de man en het hakken en stapelen van hout. Van Zomeren heeft het vooral over het lévende hout.

Te Lübeck

Eigenlijk staat op het programma een dagje strandwandeling, maar de horeca oostelijk die we op het oog hebben als doel van de wandeling - café Strandgut te Rosenhagen - is in deze tijd van het jaar van maandag tot en met woensdag gesloten. Bovendien ligt er in de haven een Russische driemaster waar morgen shanty-liederen gezongen gaan worden, dus de plannen gaan om: vandaag dagje Lübeck. Morgen strandwandeling en zeilschip. 

Lübeck is een mooie rijke stad. Een leuke stad. Een culturele stad. Een religieuze stad, qua hoeveelheid kerken in elk geval. Je vraagt je wel af hoe dat kan, zoveel historische gebouwen in een Duitse stad. Is Lübeck niet gebombardeerd? Of is Lübeck meer herbouwd dan andere steden? In de Mariakirche in tentoonstelling over de naoorlogse jaren en hoe Noord Duitsland miljoenen vluchtelingen uit het Oosten opving, te midden van de ruïnes, en hoe de Evangelische Kirche weigerde de misdaden onder Hitler te erkennen. Too much information voor zomaar een vakantiedag.

We kriskrassen de Altstadt ieder voor ons en eindigen weer samen in Museum Behnhaus-Drägerhaus waar een mooie tentoonstelling hangt van Deense en Lübecker kunstenaars. Begegnungen. Ontmoetingen. Met thema's als 'kinderen', 'landschappen', 'portretten'. Ik houd van regionale musea met onbekende kunstenaars. 

http://museum-behnhaus-draegerhaus.de/

Geel grijs

Het is steeds weer eindeloos zoeken naar de juiste iconische plaatjes - in de ansichtkaartenshops zijn ze niet. Ik hoop op de toeristische folders - en als ik de plaatjes eenmaal vind dan is daar de belofte van een prachtig mooie tekening - én de angst dat ik het verpruts. Maar deze met de gele lucht is weer prachtig. Hiermee is het weekje Travemünde, dat nog maar net begonnen is, alweer helemaal geslaagd.

Cas suggereerde laatst dat het misschien een idee zou zijn om met mijn tekeningen een uitgeverij van toeristische ansichtkaarten en/of boekjes te benaderen. 

Zweedse vrouwen

Ik lees De Daisy Sisters van Henning Mankell, geleend van de digitale bibliotheek. Gekozen op grond van de auteur en de foto, eigenlijk geen idee wat voor boek het is. Maar Baltische Zielen van Jan Brokken werd me na een stuk of vier levensbeschrijvingen een beetje veel van het goede. Zoveel dramatische geschiedenis, zoveel vernietigde levens, zoveel talent. 

De Daisy Sisters gaat over de levens van 'gewone' (arbeidereske) Zweedse vrouwen in de jaren veertig, vijftig, zestig, zeventig. Ingezoomd op een paar. Hoe ze dromen van en snakken naar vrijheid en die maar heel langzaam stap voor stap verwerven. Hoe ongewenste zwangerschappen hun levensloop bepaalden, en ruwe gewelddadige en leugenachtige mannen. Hoe vriendinnen hun levens richting geven. Het gaat in dit boek om vrouwen van nog een generatie vóór mij. Toen ik ging studeren zat de pil al in het ziekenfondspakket en lag de tijd van gevaarlijke   illegale abortussen achter ons. Maar zo langs was dat nog niet geleden.

Waarom Mankell dit boek geschreven heeft? Ik ken hem vooral van crimi's. 

Terwijl ik lig te lezen gaat Bobby in de bolide naar de veerpont om aan de overkant in Travemünde boodschappen voor het avondeten te doen. Het wordt donker en langzaam gaat het boek helemaal met me op de loop. Hij komt natuurlijk nooit meer terug, en daar zit ik hier dan, zonder auto en zonder autosleutel. Uiteindelijk is geen man te vertrouwen. Never heard of since, zo zal deze herfstvakantie aflopen. Wat zal ik doen? Wie zal ik bellen? Wanneer?

Priwall National Park

Het vriezen is opgehouden. We hebben nu aanhoudend miezer. We wandelen het schiereiland Priwall rond. Aan de zuidkant is een Nationaal Park. Het is wel lekker, daar niet van, maar ook een beetje Twiske, en bij lange na niet zo opwindend als de Oostzee. 

Ik heb gemeld dat ik deze week niet wil koken, helemaal niet, ik wil alleen maar slapen, wandelen, lezen, tekenen en in mijn eigen sop gaarkoken. Tot mijn verrassing wil Bobby heel graag koken deze week. In de boekhandel te Travemünde koopt hij Heimat Küche. Die 80 besten Rezepte, hij bezoekt dagelijks de supermarkten van Travemünde en hij kookt verrukkelijk. 

Terwijl hij huishoudt draai ik Nina Simone en maak ik nieuwe tekeningen. Travemünde als nieuwe Geheimtipp.

Ausname

Dit huisjespark is een Ausname, vertelt de receptioniste. Er is hier geen winkeltje, geen restaurant, geen WiFi. Nou ja, er is wel WiFi te koop à€22,95 per week voor één Gerät, maar als ik eerlijk ben: dat doet het nauwelijks, zegt ze. Misschien dat een tekst kunt verzenden, maar een foto: ik zou er niet op hopen. In en om het receptiegebouwtje heen is gratis WiFi, maar dat doet het ook niet goed. 

Dat is jammer want het is hier ongetwijfeld weer prachtig om jaloersmakende foto 's te maken. Travemünde is de monding van de Trave. Aan die Trave ligt Lübeck en tussen Lübeck en de Oostzee heb je dan allemaal binnenwateren. De landsgrens, dus de vroegere tussen oost en west is ten oosten van Priwall. Er zijn ook Steilküste bij Travemünde. Ik ben dol op Steilküste, behalve dan het naar beneden klauteren. Vaak is er een steile trap naar het strand, maar hier niet.

Er heeft zich een probleem voorgedaan, mijn 'schoenentas' is zoek. Heb ik hem bij Zus4 laten staan? staat hij nog thuis? Of op de parkeerplaats? Zus4 heeft niets gevonden. Daar zit ik nu in de Natur zonder wandelschoenen,  bergschoenen en pantoffels. En het friert hier nogal. 

Na de Steilküste op en afgeglibberd te zijn op mijn ijdele stads-sneakers met voor het buitenleven veel te dunne en spekgladde zolen moet ik nieuwe warme schoenen. En pantoffels. Dan komt het vast goed met het weekje weg.

Travemünde

We zijn verhuisd naar een huisjespark aan de Oostzee. Op een schiereiland Priwall, ten oosten van Travemünde, boven Lübeck. Tussen Priwall en Travemünde vaart dag en nacht een veerpont.

Er is hier veel leeg strand. En een enorme volle maan. Morgen is het de grootste volle maan in 70 jaar tijd, appt Zus4 net. 

We hebben nog geen reisgids gelezen, maar alles is veelbelovend voor een mooi weekje weg. En ondertussen heb ik het boek Baltische zielen van Jan Brokken mee.

Improtheater

Improtheater Notausgang speelt in een zaaltje in Gross Grabow, een durp hier 10 km vandaan, even boven Krakow am See. Zus+Zwager4 nemen ons een avondje mee uit. Er wordt ook soljanka geserveerd, oost-Europese worstsoep. Het Improtheater is een groep studenten uit Berlijn. De Neven, dit weekend overgekomen uit Berlijn, willen niet mee. 

Wij ouwetjes gaan wel. Misschien denken we allemaal: waren we maar thuis gebleven, lekker met een boek voor de houtkachel, maar voor de Erlebnis gaan we toch. 

Er zijn twintig mensen op af gekomen. Met grote tafels met soljanka verspreidt zich dat nog best aardig. We komen vooraan op de eerste rij. Met Improtheater is dat best eng, want je zit in de vuurlinie qua geestigheden met het publiek. En ik versta ze natuurlijk niet. Laat staan dat ik wat moet zéggen Auf  Deutsch.  

Het Publikum moet meedoen. Doe moet roepen hoe de scène gaat verlopen. Een zin uit een boek voorlezen, een personage een naam of een beroep geven. En meer of minder luid klappen. En ja hoor, twee keer pikken ze mij eruit. Waarom dat zo eng is? Waarom ik een hartverzakking van schrik krijg? 

Ik denk steeds aan het zinnetje dat ons geleerd was bij onze eerste vakantie in het Buitenland: in La Roche en Ardennes. Als iemand iets tegen mij zou zeggen dan zou ik terugzeggen; Je ne comprend pas. Je suis une Hollandaise. Maar het valt mee. Eigenlijk is het een topavond. Een Top-Erlebnis. Zo'n idealist die een dorpszaaltje exploiteert en zijn dorpsgenoten graag wat cultuur en lekker eten aanbieder. Een groepje theatermakende studenten uit de groters stad. De thuisblijvers hadden ongelijk. 

Familienmilchviehbetrieb

We doen een excursie naar het nieuwe onderdeel van het Milchviehbetrieb in Reimershagen. Lopend langs een lange laan. Het is zo heerlijk hier weer te zijn. Het is hier zo aards: het grote huis, het grote lege buiten, de melkveebedrijven met melkkoeien, jongvee, kalfjes, het kantoor, de werkplaats, de voeropslag, de tractoren, de dieselopslag. Wat kan ik laten zien. Als we weer terug zijn laat ik Neef Kwak mijn foto's zien. Die eerste, die is echt Oost-Duitsland, beoordeelt hij.

Zwager4 laat me een sfeerimpressie lezen in de Frankfurter Algemeine van een journaliste die hier drie dagen neergestreken was in een hotel en met niets en niemand contact kreeg. 'Fünfzig Tinten Grau' heet het artikel. Deprimerend. Ik vermoed dat de journaliste niet in staat was contact te leggen en dat je dan zo'n wezenloos stuk krijgt.

Fahr'n fahr'n fahr'n auf der Autobahn

We gaan naar Zus4 & Familie in Mecklenburg Vorpommern, eindelijk weer eens. Het is vrijdag. Dat is niet zo gunstig wegens de Stau rond Hamburg dus ik zit enorm te drukken on rond negen te vertrekken en het wordt half tien. Maar als we Bremen voorbij zijn staat er: 11 km Stau na de Horster Dreieck. Dan weet je het wel. Maar het is wonderschoon weer. Tussen Osnabrück en Bremen zijn we verrukt over het licht, de landerijen waar half november nog zoveel groen groeit omzoomd met oranje geboomte, vanaf Hamburg is het land besneeuwd en hangt er links en rechts van de snelweg een dikke nevel boven het land. Zo dichtbij en zo exotisch al. 

Zwager4 geef ik een Duits platenboek van Charlotte Dematons: Tausend Dingetjes über die Niederlände. Lijkt me wel een conversation piece voor hun Duitse gasten. En het is raak. 'Jij weet wat je een oude emigrant moet geven', zegt hij. Voor de jongste neef Kwak die erg van koken houdt heb ik een Jamie Olivier mee. Voor de andere neven die nooit een boek lezen kan ik het niet verzinnen. Maar ineens zien we mogelijkheden voor de culinaire vriendin van Neef Kwek die nu Nederlands leert zou een Nederlandse Jamie Oliver ook een idee zijn. Want ze vindt het Nederlandse eten zo vies. Ik raad hem het blog en de boeken van ChicksloveFood aan.  

Als bij het knapperend haardvuur Bobby en de Neven het onderwerp voetbal beginnen gaan Zus4 en ik maar  de avondwandeling doen door het lege land tussen Kirch Kogel naar Rum Kogel. Over de wit berijpte akkers schijnt een ongekend felle maan. Heel surrealistisch. 

Hillary

Nu wil ik wel weer de hele avond aan de tv gekluisterd zitten. Het begon om 12 uur vannacht, om drie uur stortte ik om, om zes uur kwam Bobby melden dat Donald Trump waarschijnlijk gewonnen had, en om zeven uur stond ik weer naast mijn bed om naar het werk te gaan. 

Ik functioneer niet erg goed op vier uur slaap.

Het is een rare dag. Iedereen is van slag. Maar wat moet je zeggen? Het enige wat je kan doen is tv kijken en hopen dat de talking heads iets zeggen dat uitzicht en troost biedt.

Waar zou Hillary zijn? Dat antwoord komt pas om 17.23 uur. Waar ze de afgelopen weken uitblonk in blijheid en lentekleuren hadden ze nu allemaal aangepaste zwart met paarse rouwpakjes aan. Helemaal stijlvol georkestreerd. Hoe iedereen er van uit wad gegaan dat ze zou winnen (en ze had ook net wel de meeste stemmen) was blijkbaar verliezen ook echt wel een scenario. Ik heb echt met haar te doen.

In Little Saigon

Leen en Ekfa eten elke dinsdag bij Vietnamees restaurant Little Saigon aan de Zeedijk te Amsterdam. Dan ga je even geen huiselijke klusjes doen en praat je nog eens met elkaar, noemen ze als reden voor dit wekelijkse uitje. En het is lekker, gezond, snel en niet duur. Hun etentjes zijn heel tijdsefficiënt. Ze lopen nooit uit, vertellen ze, want om 20 uur gaat een van beiden Riemer van schaken halen.

Vandaag mag ik mee. Dat vind ik wel een eer, want het is hun privégespreksavondje. Eigenlijk wil ik alles weten van Leens werk, en ik realiseer me dat het werk niet het leukste onderwerp is, zeker niet bij een stel. Mag ik, vraag ik nog aan Ekfa, en ik mag. Maar ik bespeur natuurlijk wel dat zij en ik als wij samen gezeten hadden een heel ander gesprek hadden gevoerd. 

Gedoe op het werk is ondermijnend. En onrechtvaardig vaak ook. Maar het gebeurt en het gaat zoals het gaat. Je leert ermee te dealen en ermee en eromheen leven. Ook als stel. En dan komt er bezoek en dat wil alles weten. En dat stelt maar vragen. Ze gaan onwillekeurig haast snauwen. Ja maar ik ken het allemaal van dichtbij zeg ik, ik heb het zelf óók allemaal meegemaakt. Het is gewoon niet fijn om over gedoe op het werk te praten. Want je moet laten zien dat je er zo weinig macht over hebt.

Ik op mijn beurt vertel over Oekraïne en Leen wil er onverwacht alles over weten. Wat Bobby zegt en vindt en waarom dan. Kom eens op stellenbezoek, zeg ik. 'Ik wist niet eens waar Oekraïne precies ligt', beken ik, 'maar het grenst aan Hongarije.' 'Ik weet niet eens waar Útrecht precies ligt', bekent zij.

Stellenbezoek

Bobby en ik hebben stellenbezoek. Ik ben niet zo goed in stellenbezoek, ook al vind ik de stellen die we over de vloer noden heel fijn. Je kunt niet alle stellenbezoeken over één kam scheren: het ene verloopt geanimeerde en losser dan het andere. Maar het patroon is, dat iedereen om de beurt vertelt hoe het op het werk is. Als mensen niet zo bondig vertellen, om het maar zachtjes uit te drukken, dan vind ik dat soms best moeilijk. 

We hebben de zorgethica en haar man de journalist op bezoek. Dus we behandelen de ontwikkelingen op de universiteit voor humanistiek, die bij de NRC, die op Bobby's werk en die bij mij op het werk. En we doen de oude moeders, de buurt en de buren. Ik heb (grotendeels 's morgens al) uitgebreid Indiaas gekookt.  

Iedereen is even aardig, daar niet van, maar iedereen berijdt wel zijn/haar stokpaardjes. De zorgethiek, de verbouwing. de digitalisering, de steeds drukker wordende binnenstad... 

Op een gegeven moment begint Bobby vurig over Oekraïne te praten. De oost west politiek door de eeuwen heen. De hypocrisie van het westen. De onkunde en de vooringenomenheid van de media. Dat doet hij de laatste jaar wel vaker. Hij is indrukwekkend overtuigend, fel en begeesterd. Het gehoor hangt altijd aan zijn lippen. Het is niet de eerste keer. Ik heb het nu al een paar keer meegemaakt. Ik kan het dromen, ik tune een beetje uit en ga me er altijd nietig van voelen. 

Ik ben meer type Carmiggelt, antwoord ik als hij eindelijk uitgepraat is en de zorgethica vraagt hoe ik tegenover dit verhaal sta. Dat GBJ Hilterman, dat kan ik niet, zei ik. Ik heb zo mijn belevenissen en anekdotes over de buurt. Mijn plantsoen, mijn buurtbiebje, mijn buurtmoestuin, de sluitende katholieke kerk... 

Het stellenbezoek echoot nog een dag na. Wat zoekt een Carmiggelt bij een GBJ Hilterman en omgekeerd? 'Ach, het hoort er allemaal een beetje bij', meent Bobby, 'bij stellenbezoek. Stel je voor dat jij ook nog zou GBJ Hiltermannen, ik moet er niet aan denken.' Maar ik vraag toch maar of hij het onderwerp Oekraïne een volgende stellenbezoek een keertje wil overslaan. 

Secret

Sinds vorige week volg ik de miniserie 'The Secret', Ierse misdaadserie, vier afleveringen. Zeer de moeite waard! Het speelt zich af in een Baptisten gemeenschap, maar niets menselijks is de gelovigen vreemd, en de man wordt verliefd op een blonde kerkgenote en een hartstochtelijke geheime verboden relatie is daar. Het gemarchandeer door gelovigen met Bijbelteksten om het zondige zelf te rechtvaardigen intrigeert en irriteert mij zeer. Ik snap niet dat die mensen daar zelf in geloven. Het blijft oud zeer. Mooie serie trouwens.

Nog even over die gelovigen: in een artikel in het ND lees ik dat de vrijgemaakten nu plots ook toegroeien naar vrouwelijke dominees, eindelijk. Al wordt er nog wel over gediscussieerd, weer aan de hand van Bijbelteksten natuurlijk. Dat is het maffe: ieder vindt wel een bijbeltekst om zijn mening kracht bij te zetten.

Zie: The Secret op Uitzending Gemist

St. Martha

Zaterdagavond is een tijdje heiligenavond. Sveta (=heilige) Olga die ik vorige week maakte was een Russische vorstin, koningin-moeder, rijk, tierig, maar ook wel wreed geloof ik. Hoe zij ooit heilige is geworden, geen idee. Waarschijnlijk omdat ze hun land kerstende. Nu heb ik behoefte aan een heilige die iets minder weelderig behangen is met parels, maar toch wel kleurig en zelfbewust en ook met haar. Maar toch iets meer naar binnen gericht.

Mocht u denken: waar doet ze al die heiligen op? Er zijn Pinterest-pagina's met heiligen.

Ik probeer er wel eens achter te komen wat het tekenen van heiligen voor mij betekent. Ik word er in elk geval heel kalm en tevreden van. Het heeft iets te maken met het meditatieve van iconen schilderen, maar echte iconen vind ik te braaf. Hier zit meer tweeslachtigheid in: ik neem het heus serieus maar ook helemaal niet.

Hier informatie over de heilige Martha. 

Hoog dramatisch gehalte

Het is allemaal wat onrustig in mij en ik besluit maar eens naar het zaterdagmiddagconcert in de Domkerk te gaan. Vandaag is er een orgelconcert. Het is altijd gratis toegang, zodat geld voor niemand een belemmering hoeft te zijn, maar er wordt wel op alle manieren een beroep op je gedaan om een 'vrijwillige' bijdrage van 10 euro te doneren. Wat ik natuurlijk doe. 

Dom-organist Jan Hage gaat enorm tekeer. Ik had gehoopt op mooie zachte muziek, maar nee, hij had hel en verdoemenis uitgezocht. Wel knap, maar nogal ontregelend. Luid, maximaal, chaotisch, veel tonen tegelijk, alsof hij met zijn hele armen over de klavieren beweegt. Je zou het wel willen zien hoe  hij daar boven tekeer gaat. Het is dat hij aan het begin zijn programma toelicht en waarschuwt dat het niet 'mooi' zal zijn of 'behaaglijk', in tegendeel. Dat het verplettert. Interessant, zullen we dan maar zeggen.

Het is, lees ik nu, zijn voorlaatste concert van Max Reger-project. Reger, geboren in 1873, overleed in mei 1916, dat is dit jaar dus honderd jaar geleden. Vandaar.  Hage speelt Regers 'magistrale' Symphonische Fantasie und Fuge d-moll (opus 57) de ‘Inferno Fantasie’, geïnspireerd op de reis door de hel van de dichter Dante Aleghieri in zijn La Divina Commedia, en de Fantasie en Fuga in g moll van Johann Sebastian Bach, de koraalbewerking Aus tiefer Not van Max Reger en Litanie van Jan Welmers uitgevoerd, 'alle werken van een hoog dramatisch gehalte'.

Links

Met Will ga ik naar een toneelvoorstelling in Theater Bellevue aan de Leidsekade: 'Een flinke linkse vrouw'. Het gaat over een linkse alleenstaande vrouw die graag mensen helpt. In dit geval neemt ze een dakloze in huis op. Die dakloze wordt gespeeld door Marcel Mutsers en de linkse vrouw door Lies Visschedijk. De voorstelling is mede geschreven door Aaf Brandt Corstius, en dit alles onder de paraplu Mug met de Gouden Tand.

Moet wel de moeite waard zijn, zou je  zeggen. Ik ga bijna nooit meer naar toneel, zou ik meer willen doen. Voor de belevenis. Will en ik houden erg van Marcel Mutsers, dus in die zin kan het al niet stuk.

Het is wel amusant, maar echt heel goed vinden we het niet. Sommige stukken zijn wel leuk, vooral die met de muziek als ze gaan dansen. Graceland. Maar het is vaak slecht te verstaan, zodat je aandacht afdwaalt, en een spanningslijn heeft het stuk ook niet. Of briljante tekst. We vinden het alsof het idee op een feestje bedacht is en al improviserend uitgewerkt. Alsof er geen toneelschrijver/dramaturg aan te pas is geweest. Waarschijnlijk te duur dezer dagen.  

De recensies die ik lees zijn allemaal even lovend. Ik moet denken aan dat ik pas van Groningen naar Amsterdam verhuisd was en met Hani501 veel naar het theater ging, dat wij Amsterdammers maar overdreven vonden omdat die bij elke voorstelling een staande ovatie gaven, bij wijze van spreken al vooraf aan de voorstelling.,.

Uitgaan in Bellevue is deze avond trouwens een echte thuiswedstrijd: Leen is er met een vriendin, en ik zie twee oud-collega's uit een ver verleden, uit de tijd van dat we Zorg+Welzijn maakten: Annelies en Kees. Dat is wel genieten. Moeten we vaker doen!

En dan met tram-metro-trein-bus weer huiswaarts.

Dag van de langzame klusjes. Een daarvan is naar Inktstation aan de Amsterdamsestraatweg, die als openingstijden kantoortijden hanteert en voor mijn gevoel dus altijd dicht is. Maar de XL-patronen van mijn nieuwe printer (hoe lang heb ik die nu? Sinds 24 september!) zijn nu al leeg. Gisteren heb ik het hele magazine-in-wording (40 pagina's) thuis geprint. Dat moet je dus vermijden. 

Ik heb niet zulke goede ervaringen met goedkope inktpatronen. De Read Shop zegt dat het NIETS uitmaakt, maar ik kocht ze ooit bij de Turkse kantoorartikelenwinkel in de Molukkenstraat, die ook zei dat het NIETS uitmaakte, en die gaven mooi wel streperige printjes. Dat wil je niet als je mooiste tekeningen voor Schoonmama uitprint. Bobby is tevreden over de refill, dus nu ga ik het maar eens uitproberen. 

Ik ben al jaren altijd nieuwsgierig naar hoe dat refillen gaat. Nou ik zal het u zeggen (maar misschien doet u het zelf ook al jaren op deze wijze): de man heeft vier flessen inkt op de toonbank staan en een injectiespuit. That's it.  Het zijn wel erg onvoordelige patronen van Canon, meldt hij. In de XL-patronen van de HP-printer gaat vier keer zo veel inkt. Maar er is ook een voordeel aan de Canonprinter, dat ik nu alweer vergeten ben.

Ik krijg allerlei wijzigingen over wat te doen als ik de cartridges er weer terug in zet. Het zijn de oude cartridges dus de printer zal ze niet als nieuw en hervuld herkennen. Dan moet ik alles resetten, zowel hardwarematig als softwarematig. Ik zie er nu alweer tegenop.

Modern familieleven

Om de drukke werkweek een beetje uit mijn systeem te krijgen ga ik naar een film in het Springhaver. Dat voelt heel ver, maar het is maar 20 minuten fietsen. 

Om half acht draait 'Three Generations', een Amerikaanse film over het hedendaagse diffuse familieleven. Hoofdpersoon is een 16-jarig meisje, een trans, die als van jongsafaan een jongen heeft willen zijn. Ramona die inmiddels al Ray genoemd wordt. Dan is daar zijn moeder die toestemming moet geven voor de behandeling, en zijn lesbische grootmoeder en haar partner die niet snappen dat hun kleindochter niet gewoon lesbisch wordt in plaats van dat transgender-gedoe. Dan moet de vader opgespoord worden die nooit enige rol gespeeld heeft. Nu is zijn handtekening nodig om de behandeling in gang te kunnen zetten. En die een nieuw gezin heeft. 

Dan ontrolt zich de pijnlijke geschiedenis van Ray's moeder die ooit een relatie met de broer van haar toenmalige vriend kreeg. Wat een zootje. En in al deze chaos speelt uiteindelijk liefde en respect de boventoon. Heel mooi en lief en ontroerend.

De trailer:

Allerzielen

Gisteren ben ik Allerzielen vergeten. Spijtig. Toen ik er aan dacht om kwart voor acht waren alle mooie treurige concerten in dat kader al bijna begonnen. Vorig jaar was Allerzielen nog een betekenisvolle inburgeringsavond voor mij, bij begraafplaats St Barbara, samen met Peeq. We hadden toen allebei geen eigen geliefde op deze begraafplaats liggen, onze beider Mutti's lagen te ver weg om naar hun respectievelijke graf af te reizen. Wel hadden we op deze begraafplaats uitvaarten meegemaakt, van geliefden van vrienden. Van Lambert maakte ik dit jaar hier zijn Byzantijnse afscheidsritueel mee.

St Barbara is de mooiste begraafplaats van Utrecht. Dat zeg ik nu wel, maar ik ken geen andere begraafplaats hier, bedenk ik nu. 

De mondhygiëniste zit er om de hoek. Daar heb ik nu een afspraak. Dus dan toch nog maar even bij St Barbara langs.

Hillary

Je schrijft er niet over, maar het houdt ons natuurlijk allemaal elke de hele dag bezig, dat het überhaupt mogelijk zou kúnnen dat Donald Trump de Amerikaanse verkiezingen wint. Dat hij in  de peilingen nu weer groeit. Maar nu zie ik deze foto van Hillary, 1969, die ik graag wil delen. Vorige week zag ik hem ook al. Toen deelde ik hem niet. 

Treintje

Helemáál ideaal is het niet met de trein. Hoe graag ik dat ook wil. Ik zet tegenwoordig in op de sprinter van 08.07u vanaf Zuilen. Dan moet ik uiterlijk 07.55 de deur uit. In de spits gaat er 4x per uur een trein. Maar al te vaak komt ie doodweg niet. En wat dan erg is: je weet niet waarom. Er zijn geen informatieborden. Wel is er af en toe een ingeblikte informatie-stem, maar die geeft alleen algemeenheden: zoals: 'De trein rijdt vandaag niet, zoekt u een bus naar Utrecht CS.' En doorgaans passeert er dan net een intercity het station, of een brandweerauto, zodat je net niets hoort. Slapstick.

Vandaag rijdt de trein slechts naar Utrecht CS. Daar hoor ik dat er een kapotte bovenleiding is tussen Utrcht en Bunnik. En dat ze niet weten hoe lang het duurt. Dus moeten alle mensen in bus 41 naar Wijk bij Duurstede. Dat past niet. Mensen wilt u nog een stukje doorlopen naar achteren? Dan kunnen er nog wat mensen bij. Drie keer vraagt de chauffeur dat. Wel leer ik hiervan dat het nieuwe NS-station Utrecht Leidsevaart (waarvan je denkt: wie moet hier nu wezen?) naast een ROC ligt. 

Nu heb ik de keuze: uitstappen in Bunnik-dorp en via het station omlopen om mijn fiets daar te halen, of uitstappen bij ons bedrijventerrein en vanmiddag helemaal naar het station lopen. Geloof ik dat ProRail de bovenleiding in één dag fikst?

Revalideren

Ik móet naar Vlaardingen, kijken hoe het met Schoonmama gaat. Het is al te lang geleden. Ze is inmiddels verhuisd van het ziekenhuis in Schiedam naar Vlaardingen, waar ze verblijft in een revalidatiecentrum voor ouderen. Iedereen die hier komt gaat in principe weer naar huis. Dat is heel belangrijk voor haar. Dat maakt alles anders dan een verpleeghuis. 

Ik ga na het werk. Het regent en er staat vandaag 900 km file in Nederland, zo hoor ik op de radio. De langste file van het jaar tot nu toe. Die trotseer ik on my way to Vlaardingen-west.

Het gaat goed met haar. Ze heeft een kamer alleen en een afdeling met allemaal aardige revaliderende mensen, die allemaal weer naar huis gaan. Ze heeft stevige fysiotherapie. De zusters zijn allemaal energieke meiden in strakke broeken met twee dochertjes thuis. Er heerst geen straf regime. Als ze half acht opstaan te vroeg vindt is negen uur ook goed. Ik zit erbij als zij hun avondbammetje eten. Het zijn allemaal aardige respectvolle medepatienten. 

Haar overbuurman hier is Bassie. Bassie van Bassie & Adriaan. Schoonmama kent Bassie van vroeger, hij komt ook uit Maassluis. Ik heb niets met Bassie, maar hij blijkt een grote held van Mandy. Zou ik als ik hem zie een foto van hem durven maken? Van Schoonmama en hem? Van mij en hem? Ik spied rond, maar helaas pindakaas.