zondag 5 maart 2017

Roman

Ik moet nodig naar de bibliotheek, want ik krijg almaar aanmaningen in de mail om mijn boeken terug te brengen. Digitaal verlengen, een verrukkelijke service, kan al lang niet meer. Daarvoor heb ik de boeken ge lang in huis. 

Ik herinner me van decennia  geleden dat ik boeken soms wel een jaar niet terugbracht, en boetes die opliepen en opliepen, en dat ik die boeken dan 's nachts bij de bieb door de brievenbus gooide. Toen nog aan de Prinsengracht. En alle acceptgiro's weggooide.

Er zijn bibliotheken in het land die adverteren met boetevrij lenen, maar In Utrecht doen ze daar (nog?) niet aan. Om tien voor drie hol ik nu met mijn vijf boeken naar de bieb, die om drie uur dicht gaat. Vijf keer 5 euro. Slik. Weggegooid geld. Want vrijwel elke dag loop ik langs de bieb als ik boodschappen ga doen. Ik betaal en denk: tòch  nog even bij de nieuwe boeken kijken en dan heb ik er zo weer vijf meegepakt. Want de wens even lekker een boek te lezen is er wel. 

Laatst vroeg Line belangstellend naar mijn jeugd en vertelde ik hoe ik als kind tekenen en lezen als overlevingssstrategie had. Drie keer per week ging ik naar de bieb om nieuwe boeken te halen. Eigenlijk zijn die beide strategieën gewoon gebleven. Al zou ik ze nu geen overlevingsstrategieen meer noemen maar tijdverdrijven die me tevreden thuis houden als ik weer een onbedwingbare neiging heb de wereld in te gaan.

Vanochtend in bed lees ik deze 'Het beste van Adam Sharpe' door Graeme Simsion, auteur van het verrukkelijke 'The Rosie Project'. Het is het soort boeken dat ik niet gauw koop omdat ik ze te zeer feel good en te weinig diep vind, een soort betere romcom. Van de bibliotheek lenen is voor deze categorie beter. Snob die ik ben. 

Het is een heerlijk boek. Al weken heb ik geen boek gelezen, Amy Liptrop was de laatste, wél goed voor de boekenkast. Dit 'Beste van Adam Sharpe' gaat over een Britse veertiger die zijn eerste liefde wil overdoen. Hij heeft in zijn twintiger jaren een prachtige eerste liefde gehad in Australië, een paar maanden toen hij daar een tijdelijke  baan had, maar toen de baan hem vervolgens doorstuurde naar Nieuw Zeeland ging hij. Omdat de tijd nog niet rijp was om te zeggen: ik houd van jou ik kies voor jou ik blijf bij jou. En 22 jaar later komt er een mailtje van haar. 'Hoe ist?' Beiden zijn ze nu zo'n twintig jaar getrouwd met een ander. En de fantasie vlamt op. En wordt geconsumeerd. En nog eens en nog eens. De oude vlam wordt nieuwe vlam maar er is ook die 20 jaar huwelijk. Beetje uitgeblust, maar toch... Nou ja te ingewikkeld om na te vertellen. Niet cliché en zeer onderhoudend. Heerlijk boek voor de zondagochtend. En zomaar een verrassing uit de bibliotheek. 

Lees over boetevrij lenen in Groningen:

Geen opmerkingen: