Er gebeurt veel te veel en ik heb aldoor te weinig stroom voor de telefoon, dus ik loop een beetje achter met bloggen. Het valt ook niet meer in te halen. Tenzij ik en-toen-en-toen-en-toen doe. Ach dan doe ik en-toen-en-toen-en-toen.
We deden sinds de vorige blog twee wandelingen hoog rond het dorp. Want voor de Dolomietenbergen was het of te heet of te nat. We keken de finale EK vrouwenvoetbal in een hotel, met slechts één Nederlands gezin. En misten dus de huldiging in Utrecht.
Vandaag klaarde het weer ineens weer op en gingen we naar de Kronplatz, eerst met een bus uit het dorp naar de Furkapass en vandaar met een kabelbaan verder omhoog naar boven de boomgrens. Wat is het daar mooi - ook al is die Kronplatz waar wel vier kabelbanen uit komen een beetje een vercommercialiseerde bende. Maar ja, denk jecdan, ze moeten die kabelbaan toch ergens van betalen.
We ontmoetten daar boven een ontzettend aardige Australische dame met wie we een half uur aan de praat raakten. Veel interesse in oude muziek. Misschien komt ze nu wel naar Utrecht.
We gingen Ladinisch uit eten. Daar heb ik het natuurlijk nog niet over gehad, maar er woont in Südtirol in een stuk of vier dorpen een heel oud volk met een eigen taal, en toevallig is dat hier, zodat alles hier drietalig is: Italiaans, Duits en Ladinisch. De Ladinen hebben veel houtsnijwerk en ook een eigen einheimische Küche, erg erg lekker.
Vanavond stonden er ineens twee joekels van motoren pal voor onze tent. Ik pruttelde tegen de motorrijders dat ze die motoren weg moesten zetten en de tent niet zo dichtbij de onze. Er staan ineens heel veel tentjes vlak om ons heen. Ik denk dat in Italië de grote vakantie nu ook is losgebarsten. en Italianen hebben geloof ik niet zo'n behoefte aan ruimte. En ook geen gevoel voor anderen die dat wel willen. Maar dat accepterend is het erg genieten van alle wel en wee op de Italiaanse camping.
En vanavond bezochten we een barokconcert in de plaatselijke Pfarrkirche. We hadden er erg zin in en hoge verwachtingen. Maar het was een orgel, een trompet en zang en alles veel en veel en veel te luid. 'Je zout toch een van die muzikanten thuis hebben', fluisterde Bobby in mijn oor. Toen ze eindelijk klaar waren klapte iedereen heel hard, waarschijnlijk van opluchting dat het eindelijk voorbij was, en toen gaven ze ook nog een toegift.
Er zijn zoveel indrukken, er is zoveel te vertellen. Ik hou maar op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten