We zitten in ons hoekje van de camping aan de beek met een wonderlijk clubje bijeen. Het zijn mensen die hier wat langer blijven dan doorreizen en die in een tent verblijven, niet in een camper of caravan. Een gezin van een (gescheiden?) vader met twee tieners in een klein fiatje, een oudere vrouw alleen met een grote oude Volvo en wij met onze reuzentent en blitse bolide.
Ik ben vooral gebiologeerd door de vrouw alleen. Zij heeft een piepklein tentje, twee regisseursstoelen en een klein vierkant tafeltje. Dat staat helemaal vol spullen. Ze is de hele dag bezig al die spullen te herschikken. Ze heeft een elektrische waterkoker en die staan samen met de afwasteil op de voorklep van haar Volvo. Ik word helemaal gek van die voorklep en dat volle tafeltje. Troep is bij ons thuis en in de tent ook steeds een thema. Ik hoef geen spik en span en steriel, maar wel dat het niet zo'n troep is. En nu stort ik mijn aandacht uit naar de troep van een ander. Afleren, Lucie Theodora.
Natuurlijk biologeert de vrouw in de tent me ook omdat veel mensen die alleen leven, vooral vrouwen denk ik, niet gaan kamperen omdat ze niet alleen willen kamperen en ook niet met een vriend(in) in een klein tentje willen. De-mensen-zullen-wel-denken, dat soort gedachten. Er zijn er dus die dit ongemak weerstaan en het wel doen. Mijn internetvriendin doet het ook. Elk jaar twee weken Oerol en twee weken Venetië. Als je in je eentje bent heb je wel sneller contact dan met zijn tweeën.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten